Een districtenstelsel zou politiek dichter bij de mensen brengen. Frankrijk heeft zo’n districtenstelsel.  Eens in de vijf jaar komen Kamerleden achter hun bureau vandaan om campagne te voeren. Zo ook in het negende kiesdistrict van Parijs. Dit agglomeraat van volkswijken wordt vertegenwoordigd door voormalig huisarts Jean-Marie Le Guen – vader van drie kinderen.
Afgelopen maandag stond Le Guen bij metrohalte Glacière flyers uit te delen. Een stroom forenzen spatte uiteen op de politicus en zijn campagneteam (twee vrouwen van middelbare leeftijd). Ik probeerde mensen om me heen nog uit te leggen dat de grote kale man met witte glimlach “onze” afgevaardigde was, loco-burgemeester van Parijs, en adviseur van president Hollande. Maar iedereen liep door.

Vanochtend haalde ik sinaasappels, bonen, en een courgette op de markt van boulevard Auguste Blanqui. Dit is de straat waar de hoofdredactie van dagblad Le Monde zetelt. De marktkoopvrouw zei dat ik bruin was geworden. ‘De Auvergne,’ antwoorde ik. ‘Wij hadden alleen maar regen,’ klaagde de marktkoopvrouw, terwijl haar zoon een ons kersen voor me afwoog. Ze waren zes weken geleden op vakantie geweest. Het was nog te vroeg voor de zomer.

Le Guen kan de regen niet tegenhouden.

Achter mij passeerde Anne-Sophie Souhaité, de conservatieve uitdager van Le Guen. Verlegen voor de lange rij bij de kraam met biologische groenten, deed ze alsof ze in gesprek was met twee bejaarde vrouwen. Haar achterban, waarschijnlijk. Ik sprak nog even door met moeder en zoon, rekende af, en hoorde hoe vrouwen in de rij doorkletsten over hun kleine hondjes in hun kleine appartementen.

Op de terugweg stond Souhaité met de man van de slagerskraam te praten. Maar die slager woont niet in onze wijk.

Blijkbaar willen mijn buren de politiek helemaal niet dicht bij huis. Eéns per vijf jaar stemmen is al meer dan genoeg. Ze willen dat politici hun werk goed doen. Kletsen doen ze wel met marktkraamhouders.